باز چه زیبا که پس از ماه ها
در گذر از کوچه این گاه ها
باز دلم کرده هوایت نگار
گم شده در کوی تو بی اختیار
باز قلم درکشم از سر خویش
بی دلم از عشق روان کرده ریش
باز سری سوی فلک می زنم
ساز دلم پیش ملک می زنم
صحبت یار از دل ما شد دریغ
عشق رخش می زندم ضرب تیغ
کاش به مهمانی رویای من
یک شب از آن عشق و تمنای من
کرده قدم رنجه نهی بر دو چشم
ناز به جان گیرم و با دل کرشم
رسم چنان گشته که گویی جهان
بسته کمر تا کندم قد کمان
بس که ز هجران تو کردم فغان
گشت زعشقت دل من بی امان
لرزه بر انداختم از ناله ام
بر در و دیوار دل پاره ام
بغض گره کرده شکست ازگلو
گشت نگون گونه من چون لبو
شعله ور از جای به بستر شدم
همچو درختی ز تبر خورده دم
خواب دو چشمان ترم را ربود
درب جهانی ز ملایک گشود
دیدمش آنجا که نشسته به تخت
جمع ملایک چو خدم مست مست
کرد نگاهی به قد و قامتم
دست کشیدی به سر و صورتم
گفتمش ای جان تو کجا رفته ای
ترک دل عاشق خود کرده ای
گفتمش از خاک فنا خسته ام
بار سفر بسته و آماده ام
گفت مرا عاشق دیوانه ام
جان به فدایت گل پژمرده ام
کاش مرا رخصت دیدار بود
رخصت دیدار تو دلدار بود
دست برافشانم و مستانه مست
دست تو راگیرم و ساغربه دست
چشم بدوزم به دو چشمان تو
ناز کنم چهره پریشان تو
گرد غم از چهره برونت کنم
عالمیان را به فدایت کنم
داد مرا شرح جدایی ز او
گشت پریشان رخ زیبا و مو
مصحف تنهایی خود باز کرد
در بر من گریه سر آغاز کرد
تنگ چو بگرفتمش او را به بر
اشک بچیدم ز دو چشمان تر
سخت فشردم به برم قامتش
تا که دلم جای گرفت از شمش
عطر تنش کرد چنان با دلم
با پر و بالی ز عزل بسته ام
کز قعر سابع سائت مسیر
آمده بر جایگه ملک و میر
دیده بجوشید روان گشته جوی
دیده ی من چشمه ی گیسوی اوی
چشم من آن چشمه و جو موی او
خورده گره چشم به گیسوی او
غرق سیه چشم و رخ مه شدم
مست تماشای تو ناگه شدم
ناز و کرشمت ز سرم برد هوش
بست ملک دست و پروبال گوش
مست مرا بسته به زنجیر کرد
پای مرا بند و زمین گیر کرد
ناگه از آن عرش و از آن آسمان
با گذر از لمحه ای از یک زمان
...
(( این شعر شاهکار ادبی من در ۶۵ بیت با تصحیح کامل و فاقد هر گونه اشتباه است . در آینده ای نزدیک ادامه آن را نیز خواهم نوشت ))
سلام به همه دوستان و همراهان شاعر شبانه . این بار خودم می نویسم و برای شما .
از خودم بخواین بدونین باید بگم به شدت دارم درس می خونم یعنی بهتره بگم فقط درس می خونم . از همتون هم می خوام که خیلی برام دعا کنید . آخه کنکور در پیش دارم کنکور ریاضی و فیزیک . خودم دوست دارم اول برق قدرت بعد میکانیک بعد هم یا پتروشیمی یا پلیمر بخونم .
خدا کنه که همون چیزی که می خوام قبول بشم وگرنه امسال انتخاب رشته نمی کنم . راستش از قدیم گفتن که دعای رفقا در حق آدم زود مستجاب می شه . برام دعا کنید تا باز هم باز گزدم و عاشقانه بنویسم .
سخن در دلم فزون ولی چاره نباشد که بر شیوه جاری سازم و باز هم تراوش کنم . اکنون است که قدر زمان می دانیم و از هر لحظه آن که می گذرد داوری می کنیم که چگونه گذشت .
یه خبر خوب دیگه هم می خوام بهتون بدم . من از اول دوران شعر و شاعریم تا به حال فقط یا برای خود شعر گفته بودم یا اینکه اینجا برای شما خصوصاْ برای آنکه خود می داند .
اما اکنون آن را به معرض داوری نهاده ام قصدم این بود که تا پیراهنی پاره نکرده ام لب به سخن نگشایم . می خواهم برای اولین بار در مسابقات شرکت کنم . بسیار قدرتمند و به پشتوانه فر ایزدی . نظر صاحب نظران و ادیبان که تا به حال بسیار امیدوار کننده بوده تا ببینیم در معیار ها چه کرده ایم و از هر کدام چقدر بهره داریم . خود دلی روشن دارم شما هم باز برایم دعا کنید .
شاید (( دیوان ایمان دیوانه )) نیز گوشه ای سر ناله های عاشقانه ی ما در شب های بی ستاره و خلوت های شاعرانه را برای صاحبدلان باز گوید .
ریشه از خاک برون گیرم و پرواز کنم
تا که شاید سفری سوی تو آغاز کنم
قصه ای از دل ابر و مه و خورشید و فلک
باشد این عشق مگر در دلم باز کنم
(( قالب:رباعی گونه:غنایی شاعر:ایمان موضوع:عاشقانه ))
***
ای چشم تو هر نیمه شبم را چوستاره
افلاک به یک گوشه چشمت به نظاره
با کشتی قلبم چو روان سوی دیارت
آیم که بگیرم به سرای تو کناره
(( قالب:رباعی گونه:غنایی شاعر:ایمان موضوع:عاشقانه ))
این هم کمی از آنچه به دل می گذرد ...
(( تا ابد عاشق خواهم ماند ))
***************************
دیگر نه عاشق کسی هستم نه چیزی . ولی هنوز عاشقم .
شاید حتی بیشتر از گذشته...
برایم دعا کنید که کنکور ۸۷ زیر ۱۰۰۰ باشم .
در کوچه ها ی تیره ای بنشسته بودم تنها به آسمان خیره مانده بودم .
ولی حال برخاستم از جای آرزوی پرواز کردم و منتظر ماندم .
گفتم که این بار عاشقانه بازگشتم نه عاجزانه
شاید اینگونه تو نیز عاشقانه بر عجزم نگری تا رحیمانه
گفتم تو با محبتت ببخش گرچه خانه را به غیر صاحبخانه دادم
گرچه پرده راز بر نامحرمان بگشودم
هنوز به پایش نیفتاده بودم که دستم را گرفت
نگاهی پر از دلتنگی به چشمانم نمود
چه زیبا بود آن شب جمعه در بالای کوه
(( اگر بندگان من می دانستند که من چقدر آنها را دوست دارم از بدنها رها می شدند و به سوی من پرواز می کردند ))
شاید من بفهمم...
بازگشتم
به خانه
و
به درگاهش
راهی بس سخت در پیش است
سلام همسفر . فقط برای تو اکنون می نویسم .
شنیده ام که در اوج بیداری به عشق رسیده ای .
من هنوز هم در همان کوچه به انتظار توام بیا .
بیا ولی از من خبری مخواه . من منتظرم ...
شاید از پنجره باز هم آید صدا .
باز هم آن نیمکت
باز هم چرخ و فلک
باز هم قصه غمناک من و قصه تو
باز هم کوچه ی خالی ز خبر از دل تو
من که بستم کوله را .