من هنوز از پشت بام کلبه می بینم تو را
می نویسم غصه های کلبه ی بی شمع را
من هنوز از زندگی چیزی به جز عشق ندارم
من فقط دارم تو را معنی دگر جز آن ندارم
کلبه ای را ساختیم از عشق ؛ آید خاطرت؟
دست هم را می فشردیم ؛ آید خاطرت؟
من هنوز از گرمی آن دست دارم می نویسم
ورنه از آن لحظه که رفتی دگر من مرده بودم
از همان روزی که خود دانی قلم آتش گرفت
ناگهان دیدم که رفت و دامن دنیا گرفت
می نویسم با قلم ، اما نمی بینی تو آن
می گدازم بی تو من ، اما تو می خندی بر آن
من فقط گفتم که تنها گو تو را عاشق شدم
من فقط از بهر این یک جمله بی تابت شدم
من مگر عاشق نبودم ، رفتی از کاشانه ام
جان من بر کف ندیدی ، خاک کردی این دلم
دیگران گویند می گفتی که من یک بچّه ام
در تب و تابم ولی عاشق نباشد این دلم
حال می خواهم که ثابت من کنم دل را دگر
عاشقی را من رسانم تا فلک حالا دگر
می روم تا اوج ، آنجا که خدا عاشق شده
می شوم یک نور ، آنجایی که پنهان حق شده
می رهم از تن ، کنم ترک سر و جان و همه
می نوازم غم ، و شب ها می روم در غمکده
گرچه بالا می روم امّا ز یادم نیست دور
من همانم کز غم عشقم رسیدم تا به نور
آدمی هر جا رسد از بستری باشد نه بیش
من همانم هیچ نابودم به جز یک نطفه بیش
گرچه حالا غرق نورم از شفق ها تا فلق
باز گویم قُل اَعُوذَ مِن جهان رَبِّ الفلق
من همانم با تو گشتم عاشق و معشوق ، تو
کی توانم من شوم عاشق به غیر از روی تو
لحظه ای بنگر ببین آیا که من یک بچّه ام
یا که کوچک سن ولی بالاتر از یک کهنه ام
آدمی چیزی نگردد غیر از آن روزی که او
عاشقی را هدیه و دنیا جدا گردد ز او
این خیال کهنه از خود گیر کز دردت تویی
این که غم داری و از پیران همی دیرین تری
گر شدی عاشق زمانی ادّعای خلق کن
چون نباشد کس شبیهش جز تو دم آغاز کن
(( این مثنوی را قصد دارم تا بالای صد بیت ادامه دهم و طی شماره های بعدی خواهم نوشت))
ما منتظر می مونیم