باد صبا از سر این کوچه ما می گذشت
لیک چرا همچو غمی بر دل ما می نشست
غنچه گل از سبد سبز دلش سر گشود
لیک چرا صورت آن چون گل پاییزی است
نغمه بلبل رسد از جنگل و از کوهسار
لیک چرا نغمه آن چون شب بارانی است
خنده نشیند به لبم همچو صفیهان زار
لیک رسد از پس آن صد غم و رسوایی است
شب شده تاریک و سیه رفته کجا باز ماه
گو که بیا شب شده باز و سر شیدایی است
مرغ سحر نغمه مخوان بیش دلم آب شد
نغمه دگر بس ،همه رفتند و دلم خسته است
ابر دگر بس کن ازاین بارش و غرش دگر
کلبه دگر تشنه معشوق و شب و عاشق است
رسم وفا این نبُوَد همسفر بی وفا
خود تو بیا بین و بدان بی تو چه دیوانه است
اقا ایمان سلام خوبی؟
سلام خزان .
همراهی تو گرمی دل می دهد و داغ قلم .