(( استاد ))

سخنــی  گفتم  و   رنـــگ   از رخ اســــتاد پرید

گویی از ســــــر درونم شـده آگـــــــــــه که پلید

شــــده آن روح گــرانــمــایه ز آفـــات گــــنــــــــــه

خود ندانســـتـــــــــم و آن فــــره ایـــزد گردیـــــــد

گویی از عـــــــرش ملائــــــک به زمیـــــن افتادم

تنکـــی رفته بدم لیــــک نه تا عــــــرش ســپـیـد

قصه در مـــــــبدا و ما قصـــــد فلــــــک ها کردیم

آنچه بـــــــد بود تمامـــی همـــــــــه بر من گردید

می کند عاشـــق درمانــــده زهـــجـــــــران و بلا

قصه ای را که به غیــر از غــــم معشـــــوقه ندید

می برد گـــــه به فــلـــک تا که دلــــم آب کــــــند

وای از آن پس که چه شوری به دلم گشته پدید

گه به یک عشوه   به   دل ماتم   و   غمازه  زند

می خرابد   به   سرم   آنچه   بود  دید  و  ندید